|
پنجره‌هاي خواب
فاطمه حياتي مهر
|
|
پنجره‌هاي خواب
فاطمه حياتي مهر
و زمان چه بي حاصل پرو بال مي زند در آستانه فصلي نوميد و مرد چه بي خيال دستها را در جيب‌هايش فرو مي كند و شانه ها را بالا مي اندازد و به راه خود ادامه مي دهد. چهار راه را طي ميكند و به ميدان مي رسد. خيابان هاي اطراف ميدان مثل هميشه شلوغ است، از بساطي ها گرفته تا آدم هايي كه با عجله از چپ و راست و نقطه مقابل در حركتند. براي آنكه از برخورد با تنه ديگران در امان باشد خود را به سمت راست مي كشاند و ناخود آگاه صداهاي زير لبي كه مصرانه نجوا مي كنند نوار، عكس، فيلم، پاسور، بليط واحد، تلخكي و ... به گوشش مي خورد. بدون آنكه به صاحب صداها نگاه كند، آهسته گام بر مي‌دارد. شتابي در كار نيست. سالهاي پرپرشده را ورق ميزند. مغزش از بود و نبودها خالي شده، همه وجودش از تاثيرات تلخ كاميها و دربدري ها جارو شده. فقط سه جفت چشم وراندازش مي كنند. منتظرند كه با دستهايي پر به خانه برگردد. چشم هايي آغشته به اشك پاي طشت لباس شويي، چشمان ساكت و آرام كه گوشه حياط كز كرده و پاهاي لاغر و كوچكش را مي مالد و يك جفت نگاه تحقيرآميز كه مجله قديمي و كهنه جوانان را ورق مي زند. چشم ها از هر طرف دنبالش مي كنند. مرد گام هايش را سريع تر برميدارد. انگار جلويش را نمي بيند، پايش به چيزي گير مي كند، چادري قلمبه شده ، كج و معوج بر سنگفرش خيابان كه مقداري پول خرد اطرافش برق مي زنند و او را به خود مي آورد. دستش را توي جيبش فرو ميكند و كاغذ مچاله شده اي را بيرون مي آورد. آدرس را مرور مي كند، به چهارراه اولي كه ميرسد مي پيچد، چشم ها پلك نمي زنند، مي ترسند، اما مي پيچند. سردي هوا را يكسره با يك دم فرو ميدهد. كاغذ را دوباره نگاه مي كند. پلاك ...، خودش است. دكمه زنگ بدون معطلي به صدا در مي آيد. صدايي از آن طرف آيفون بگوش مي رسد،كيه، شما؟
- منم . جوادي، آمده ام راجع به فروش كليه ام با شما صحبت كنم.
- بله، بفرماييد.
درباز مي شود. چشم ها با كينه بسته مي شوند.
|
|
|
